1252

هر شب که ماه را
این رانده از تمامی منظومه‌های قرن
مهمان کنم کمی
در خانه‌ی خیالیِ پنهان‌نموده‌ام
واقع میان این دوجداره‌ غشاء، از بلور
- بین من و جهان -

بینم که باز
در چنگ خوابِ عطشساز
بی‌حوصله‌ترین پرنده‌ی بدآواز
کرده‌ست باز
منقار زشت خویش:

اوراق اشتیاق مرا باد برده است
ای بی‌نهایتِ فانی
ای باتلاقِ شیب
با من بگو به سِحر کدامین دعا و ورد
روزانِ خوب را،
روزانِ هر شبش از شادی‌اش رسوب را
اینگونه بی‌پناه
رها کرده‌ای کبود