1609

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
برای یک دو سه روزی غذا نگه داری

1608

از مشکلات پناه می‌برند به دوستان
چون دوست مشکل است پناهو کجا بریم؟!

1607

پادشاه فصل‌ها،
 کوشی؟! 
جامه‌ام شولای عریانی‌ست
اما باز،
هی عرق جاری و بارنده‌ست
از خلال بند بندِ روزگارِ من..
پادشاه فصل‌ها،
برگرد..
آدمک کلی عرق کرده ست
پادشاه فصل‌ها،
پختم..
به قرآن اگه

1604

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل که نه، به دستِ خودشان

1602

درد ما را نیست درمان، غم مخور 

1590

نقل‌است که یک روز یکی را دید زار می‌گریست.
گفت: چرا می‌گریی؟
گفت: دوستی داشتم بمرد.
گفت: ای نادان چرا دوستی گیری که بمیرد؟
یارو بش گفت: روشن‌تر از خاموشی چراغی ندیدم.
و سخنی به از بی سخنی نشنیدم.
مجبوری مگه حتما یه چیزی بگی شبلی جون؟! یه متاسفم می‌گفتی بهتر نبود آیا! 


ذکر ابوبکر شبلی
ذکر بایزید بسطامی
مقداری ملات جهت اتصال

1586

ای که از کوچه‏ی معشوقه‏ی ما می‏گذری
به شکوفه‏ها، به باران، برسان سلام ما را 

1550

سه چَه پیداست 
 نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر 
حدیثی که ش نمی خوانی بر آن دیگر 
 نخستین : چاه غدر ناجوانمردان
 دو دیگر : چاه پستان، چاه بیدردان
سه دیگر : چاه چونان ژرفی و پهناش، بی شرمیش ناباور 
و غم انگیز و شگفت آور

1549

من بنده‌ی آن دمم که ساقی گوید
یک بار دگر بمیر و من نتوانم

1545

بیهودگی ز حد رفت،
ای آشنا بپرهیز...

1530

باران رحمت بی‎حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‎دریغش همه جا کشیده، اینجا ولی جزو همه نیس که، جزو همهمه‎س 

1529

باران رحمت بی‎حسابش که ما رو فقط خیس می‎کنه، تا مغز استخون.
خوان نعمت بی‎دریغش هم که بعد از خوان هفتم قرار گرفته، زیر دُمبِ دیو سفید

1528

باران رحمت بی‎حسابش که اسیدیه، خوان نعمت بی‎دریغش هم فوتوشاپه آقا، فوتوشاپ

1527

باران رحمت بی‎حسابش هم که ریخته روی شیبِ بامِ همون رفیق ما سر کلاس درس، همون که بعد از مدرسه هم نهارش رو سر خوان نعمت بی‎دریغش می‎زنه به بدن، تا شیب و بام بعدی.

1526

باران رحمات بی حسابش؟! نُچ! باران رحمت بی حساب کتابش 

1523

گر صبر کنی ز غوره حلوا سازم، حلوام که زمان و مکان مصرفش مشهوره و معلوم

1514

پایان شب سیه سِ
چار، پنج، شش،
هفت، هشت، نه، ده،
یازده...
چقدر باید شمرد پَ
چقدر باید برای فروریختن این مکعب سیمانی
شمرد آخه
ای لاکردار
ای یگانه‌ترین لاکردار 

1509

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم. ولی مگه می‌رفت تو تن آدم لامصب! همه رقمش سایز بچه‌ی زیر هفت سال.

1482

ای کاش آدمی بدنش را 
می شد با خود نبرد 
هر کجا که خواست

1430

مردی پیش طبیب رفت و گفت: کفِ دلم درد می‌کند. پرسید که چه خورده‌ای؟ گفت: حسرت. گفت: برو بمیر که نه دردت به درد آدمی می‌ماند و نه خوراکت.

هه هه