از چیزی باید کاست، تا به چیزی افزود
شوما آیا اون قانون ظروف مرتبطه خاطرت هس؟ علوم سوم ابتدایی، صفحه بیست و سه. که اگه یه مشت لوله داشته باشیم، تهاشون به هم وصل، بعد یه کم آب بیریزیم توی هر کدوم، آخرش آب توی همه لوله ها هم سطح میشه. حالا این لوله های می تونن شکل و فرم و طرحای مختلف داشته باشن. کلفت باشن، نازک باشن. سیخ باشن، گرد باشن. اگه ولش کنیم به حال خودش، تهش سطح آب توی همه شون یکی میشه...
بعد اگه بخوای سطح آب توی یکی ازین لوله ها، از بقیه بیشتر باشه، به یه فشار خارجی نیاز داری. به صَرف انرژی. و البته، سطح بالاتر آب توی یک معنی اش سطح پایین تر توی بقیه س.
و خب واضحه که، نمی تونی تا بی نهایت سطح آب رو ببری بالا، چون هم طول لوله محدوده (هر چقدر بلند، به هر حال محدوده)، هم مقدار آب محدود.
به نظر ما، دنیایی که ما توشیم هم متشکل از یه مشت ظروف مرتبطه. همه چی به هم ربط داره. یه مشت پروانه توی فلان جا فلان می کنن، یه جای دیگه، توی یه قاره دیگه، طوفان هاریکان آسا دُرُس میشه.
حالا توی این دنیای متشکل از ظروف مرتبطه، شما اگه ولش کنی، بذاری کار خودشو بکنه، همه چی بعد یه مدت به تعادل میرسه. ازون ور، اگه بخوای هی زور بزنی و نیروی خارجی بهش وارد کنی و به مصرف انرژی بپردازی، مثلن زیادی بری سراغ یه کاری، یه کسی، یه چیزی، واضحه که از کسا و چیزا و کارای دیگه غافل میشی. چون از چیزی باید کاست تا به چیزی افزود...
و همه چی هم ته داره. اصن قانون بقای ماده و انرژی داریم. میزان هر چیزی محدوده، حالا هر چقدر زیاد. بالاخره یه جایی تموم میشه...
خولاصه، حواسمون باشه، به ظروف مرتبطه توجه کافی مبذول کنیم، تا وقتی تحت قوانین ماده و انرژی هستیم، هوای خودمونو داشته باشیم...
آدم باشیم...
به هر تقدیر...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر