این آرایه ها و صنابع ادبی همین طور الکی نیستند. همه شان از قلب اجتماع درآمده اند. اصلن فراتر از آن. از قلب این شاعران و فلانان. از آن ته قلب شان. بعد فرم کلمه گرفته اند و شده اند این آرایه جات. باید بهشان احترام گذاشت و زندگی پُرآرایه و بی پیرایه ای را آغازید. از ما به شما گفتن. خواه پند گیر، می خوایم نگیر.
به هر تقدیر...
به هر تقدیر...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر