من که نامم ماث،
ماسه های ساحل تاریک
مأوایم...
موج های هفت دریا
لای لایِ شانه مانندی
تویِ خوابآشفته گی هایِ
گیسوانِ هر شبِ تاریک...
بی که نور خانه ی فانوس دریایی
بی که نور اختر قطبی
بی که حتا نور ماهی،
در محاق آغشت...
آه...
صبح شیرینکار
صبح شیرینکام
صبح شیرینکات...
آه...
من که نامم،
ماس...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر