غذیه یادداشت
الان یاد پل گاسکویین افتاد،
توی نیمه نهایی جام ملت های اروپا...
سال نود و شیش...
وقتی برتی فوکس بیرهوف رو آورد توی بازی،
دو تا گل ردیف زد به انگلیس و رفتن فینال بچه های اون زمون...
بعد اون لحظه های آخر، این پل گاسکویین اومد یه هد بزنه توی گل،
یا شایدم شوت بود...
اما نرسید بش...
داش تیر دروازه رو میشکوندا...
عصبانی...
عصبانیت اش،
و حتا قیافه ش،
مارو یاد پیتر اشمایکل انداخته بود...
این جوری شد که یاد پل گاسکویین، ما رو انداخت به یاد پیتر اشمایکل...
که توی فینال جام ملت های اروپا، سال نود و دو...
بردن از آلمان...
و خب این امر ما رو به یاد این انداخت،
که فینال رو که می بازی،
بیشتر از نایب قهرمانی،
بازنده محسوب میشی...
مخصوصن اگه قبلش قهرمان دون یا شده باشی...
یعنی حذف شدن توی دور مقدماتی، قد باخت فینال سخت نیس...
خولاصه...
یاد یه چیزایی افتادیم...
از ارتفاع پونزده متری...
که اگه یادتون باشه،
قد گوریل انگوری بود...
یه گوریل بنفش...
هعی...
بنفش کمرنگ...
نه نه،
کمرنگ تر...
که بش میگن یاسی...
{غارغاربیساهاب}
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر