1566

"لبم گردنش را بوسید، انگار که پلنگی گلوی آهویی را به دندان بگیرد"، اینجای قصه‌ش را که می‌خواند چشمم به لب‌هاش بود، پیرمرد یک جمله می‌خواند و یک پک به سیگارش می‌زد. دو بسته سیگار را تا صبح می‌کشید. کار هر شبمان بود، زنش که می‌رفت بخوابد دفتر داستان‌های هرگز چاپ نشونده‌اش را می‌آورد و برام می‌خواند. ازش پرسیدم که این‌ها داستان است یا واقعی‌ست؟ گفت: بیانش داستان است، اما خودش واقعی.

یک بار که باش رفته بودیم جایی، دوستم بش سیگار تعارف کرد، مارلبرو بود. لبخند زد و نگرفت، گفت من سیگار خودم را می‌کشم. بسته‌ی انگار مشت‌خورده و مچاله‌ی سیگار فروردینش را در آورد و یکی گذاشت بین لب‌هاش. رفیقم بش گفت: سیگار ما کشیدن نداشت؟! جواب داد: اسم فروردین را دوست دارم، اولِ بهار! مارلبرو! این چه اسمی‌ست دیگر؟! شب که برگشته بودیم، وقتی زنش خوابید و دفترچه داستان‌هاش را آورد بم گفت: اینکه امروز به دوستت گفتم فروردین می‌کشم چون اسمش را دوست دارم بیان قصه‌ای بود، واقعیتش این است که فروردین می‌کشم چون از مارلبرو ارزان‌تر است، خیلی ارزان‌تر.