دنیای بی‌شاعر دنیای بهتری‌ست. شعر همه‌ش درد است. شعری که در درد ریشه ندارد، دود است. دود شده، سوخته، مشتی کربن هم نمانده از کاغذهاش. دنیای بی‌شاعر دنیای بی‌رنجی‌ست. دنیایی که محتاج به امید نیست. دنیای بی‌امید، دنیای بهتری‌ست. دنیای دلخواهم است. روزی که دنیا دیگر هنرمند نخواهد، هنر نیافریند، کامل شده. به انجام رسیده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر