دم غروبی نشسته بودیم لب حوض. حالمون گرفته بود. نافرم دلتنگ بودیم. هی فک می کردیم اگه الان هوشنگی بود اینجا چیکار می کردیم. فنری هوندا رو آتیش می کردیم می رفتیم دارآباد؟ شایدم آقاکمال می اومد. شایدم می رفتیم پیش ننه هوشنگی...
آه...
ننه هوشنگی...
یادمون اومد یه بار بش گفته بودیم: ننه! ما خیلی دوس داریم هوشنگتون رو آ. نذاره یه روز بره ما رو دلتنگ ول کنه اینجا!! ننه هوشنگی لبخندکی بمون زده بود و گفته بود: پسر! یک در میلیون احتمال میدم هوشنگ بذاره بره...
هعی...
ننه! یک در میلیون شد این ؟ رفت که...
گفتیم با خودمون باس بریم پیش ننه هوشنگی! شایدم خبری داش! خداییش از ثانیه ای که این فکر اومد تو سرمون، اصن شاد شدیم، شارژ شدیم! لاقربتا...
هیچی دیگه، شال و کلا کردیم، فنری هوندا که نبود. پیاده رفتیم تا این بی آر تی آی نزدیک راه آهن که میرن میدون آزادی. ننه هوشنگی خونه ش نزدیک شمشیریه. خولاصه...
توی گرما و عرقریزون، بی آر تی سوار رسیدیم دم کوچه ننه هوشنگی، رفتیم دم در. زنگ زدیم! ننه درو وا کرد واسمون!!! سلام کردیم! گف: سلام! بی شین واسط یه چی بیارم! جونت داره در میاد که!! نشستیم! واسمون شربت به لیمو آورد...
لاقربتا...
عجب چیزی بود...
گفتیم بش: ننه! دمت گرم به مولا! حال کردیم خداییش. کاش این پسرتم ما رو ول نمی کرد! دلمون تنگ شده کعنهو ته سوزن. نخ طاقت از توش رد نمی شه شب و روزمون رو بدوزیم به هم. زار و زندگی مون قاطی شده، سر ته نداریم اصن. نه چایی مون دیگه چاییه، نه تخمه مون تخمه. نه کارمون کاره، نه بارمون بار. شوما مگه نگفتی یک در میلیون این هوشنگ ممکنه بذاره بره. این که رفت که...
ننه هوشنگی رو کرد بمون، با یه لبخندی. دستشو گذاشت رو شونه مون. گف: پسر! حواست هس؟! گفتیم: هس ننه! گف: فرق شانس یک در میلیون با نود در صد، می دونی کوجاس؟ گفتیم: کوجاس؟ گف: قبل از اتفاق! می فمی پسر؟ قبل از اینکه اتفاق بیفته، شانس یکی نود در صده، مال یکی یک در میلیون، اما وقتی اتفاق افتاد، هر دوتاشون اتفاق افتادن. با شانس صد در صد اتفاق افتادن. می فمی؟
وقتی ام که اتفاق افتاد، دیگه راهی نداری پسر! باس صبر کنی! شبا رو یه جوری روز کنی. روزا رو شب. دستت که به خورشید نمیرسه. پس تو باس باش هماهنگ شی. می فمی؟
گفتیم بش: ننه! یه لیوان دیگه میاری واسمون شربت؟ خیلی حال داد؟
ننه هوشنگی بمون خندید و گف: پس چی که میارم پسر ...
آه...
ننه هوشنگی...
یادمون اومد یه بار بش گفته بودیم: ننه! ما خیلی دوس داریم هوشنگتون رو آ. نذاره یه روز بره ما رو دلتنگ ول کنه اینجا!! ننه هوشنگی لبخندکی بمون زده بود و گفته بود: پسر! یک در میلیون احتمال میدم هوشنگ بذاره بره...
هعی...
ننه! یک در میلیون شد این ؟ رفت که...
گفتیم با خودمون باس بریم پیش ننه هوشنگی! شایدم خبری داش! خداییش از ثانیه ای که این فکر اومد تو سرمون، اصن شاد شدیم، شارژ شدیم! لاقربتا...
هیچی دیگه، شال و کلا کردیم، فنری هوندا که نبود. پیاده رفتیم تا این بی آر تی آی نزدیک راه آهن که میرن میدون آزادی. ننه هوشنگی خونه ش نزدیک شمشیریه. خولاصه...
توی گرما و عرقریزون، بی آر تی سوار رسیدیم دم کوچه ننه هوشنگی، رفتیم دم در. زنگ زدیم! ننه درو وا کرد واسمون!!! سلام کردیم! گف: سلام! بی شین واسط یه چی بیارم! جونت داره در میاد که!! نشستیم! واسمون شربت به لیمو آورد...
لاقربتا...
عجب چیزی بود...
گفتیم بش: ننه! دمت گرم به مولا! حال کردیم خداییش. کاش این پسرتم ما رو ول نمی کرد! دلمون تنگ شده کعنهو ته سوزن. نخ طاقت از توش رد نمی شه شب و روزمون رو بدوزیم به هم. زار و زندگی مون قاطی شده، سر ته نداریم اصن. نه چایی مون دیگه چاییه، نه تخمه مون تخمه. نه کارمون کاره، نه بارمون بار. شوما مگه نگفتی یک در میلیون این هوشنگ ممکنه بذاره بره. این که رفت که...
ننه هوشنگی رو کرد بمون، با یه لبخندی. دستشو گذاشت رو شونه مون. گف: پسر! حواست هس؟! گفتیم: هس ننه! گف: فرق شانس یک در میلیون با نود در صد، می دونی کوجاس؟ گفتیم: کوجاس؟ گف: قبل از اتفاق! می فمی پسر؟ قبل از اینکه اتفاق بیفته، شانس یکی نود در صده، مال یکی یک در میلیون، اما وقتی اتفاق افتاد، هر دوتاشون اتفاق افتادن. با شانس صد در صد اتفاق افتادن. می فمی؟
وقتی ام که اتفاق افتاد، دیگه راهی نداری پسر! باس صبر کنی! شبا رو یه جوری روز کنی. روزا رو شب. دستت که به خورشید نمیرسه. پس تو باس باش هماهنگ شی. می فمی؟
گفتیم بش: ننه! یه لیوان دیگه میاری واسمون شربت؟ خیلی حال داد؟
ننه هوشنگی بمون خندید و گف: پس چی که میارم پسر ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر